De Lost City - 5 dagen Colombiaanse jungle

Zaterdag 22/12/18 - 20.30u (Wiwa camp, jungle)
Die 5 daagse jungletrektocht, daar zag ik toch wel behoorlijk tegenop. Ik was vantevoren erg bang niet fit genoeg te zijn, want in ons reisschema stond dat de moeilijkheidsgraad 4/5 zou zijn. Gelukkig kennen we de groep al een aantal dagen en je voert best wat gesprekken, zo ook over deze jungletour. Toen een meisje uit onze groep vertelde dat ze ook op de loopband in de sportschool was gaan oefenen en haar conditie had verbeterd van 5 minuten wandelen op de loopband naar 15 minuten, trok ik de volgende conclusie. Óf de jungletour zou veel makkelijker zijn dan ik dacht en ook dit meisje zou het redden óf het was daadwerkelijk zo zwaar als ik dacht en het meisje zou het heel erg moeilijk gaan krijgen. Ik heb mezelf de afgelopen dagen gerustgesteld met de eerste optie, maar het blijkt eerder de tweede te zijn. Voor dit meisje dan. Want ik ga dikke prima. Het is absoluut niet makkelijk, want we hebben vandaag ongeveer 7 uur gelopen. Constant berg op en af, zonder goed pad, met veel stenen en zelfs een paar rivieren die we door moesten. Maar ik voel me eigenlijk echt goed. Mijn spieren doen pijn, het is 35 graden en het afdalen is niet prettig voor je gewrichten, maar de omgeving is zo verschrikkelijk mooi! Daarbij hebben wij met een man of 5 een kopgroep gevormd. De kopgroep loopt op het tempo van de gids en zingt en fluit liedjes, praat een beetje en zucht collectief als het even flink klimmen was, maar wij zijn allemaal goed getraind. De rest komt elke keer na 10 minuten aangehegen (voltooide tijd van ‘hijgen’, red) en dan zitten wij alweer rustig op adem te komen op de volgende pauzeplaats. Jammer voor hen is dat we weer vertrekken als de laatste er is, waardoor die minder pauze krijgt en wij weer fluitend aanklauteren. Goed, je snapt het. Ik lig nu in een stapelbed in de open lucht, met een klamboe en op een matras dat door honderden mensen voor mij is gebruikt en nooit is gewassen (zei de gids). You’ve got to love it ;) De douche bestaat uit een betonnen hok met een deur die je op slot maakt door er een steen tegenaan te schuiven en de douchekop is het uiteinde van een plastic pijp waar ijskoud water uit klettert. Maar ach, ik lig midden in de Colombiaanse jungle en heb het prima naar mijn zin, dus wat maakt het uit.

Zondag 23/12/18 - 4.45u ochtend (wiwa camp)
Helemaal ruk geslapen, misschien door het geluid van de rivier of door de hanen de blijven kraaien. Nu bedenken hoe ik uit dit stapelbed kom en veilig neerdaal in de modder. Om 5.30u ontbijten en om 6u mogen we weer aan de wandel, vandaag wordt een extreem lange wandeldag.

Zondag 23/12/18 - 12.30u (ander kamp)
We zijn vertrokken om 6u vanochtend, direct na het ontbijt, en hebben 5 uur gelopen. Dit was absoluut een stuk met moeilijkheidsgraad 4/5 wat mij betreft. Vrijwel constant stijl omhoog en over zeker 10 rivieren. Maar het gaat nog steeds prima. Natuurlijk is de omgeving prachtig, maar wij hebben ook nog het geluk een lokale gids bij ons te hebben. Dit junglegebied ligt in de Sierra Nevada (iemand Narcos gezien?) en in deze jungle leven 4 inheemse Tayrona volkeren, waaronder het Wiwa-volk. Onze gids is Wiwa en daarom sliepen we afgelopen nacht en slapen we de op een na laatste nacht in het Wiwa camp. Omdat we een inheemse gids hebben, kan hij ons veel vertellen over de omgeving, de volkeren en hun gewoonten. Onze eigen gids, Angie, fungeert als tolk, omdat de Wiwagids, ‘Kwanka’ genaamd, geen Engels spreekt. Direct na ons vertrek vanochtend kwamen we langs een deel huizen dat het volk gebruikt voor bijeenkomsten. Het zijn ronde hutjes van klei en riet waarin wordt vergaderd door het volk met de kampoudsten, bestaanden uit de mannen, de mamu’s, en de vrouwen, de saga’s. De mannen krijgen op een bepaald punt in hun leven ieder hun eigen heilige instrument (stel je twee opgestapelde sambaballen voor met daarin een gat aan de bovenkant en in dat gat zit een stok). In dat instrument doen ze schelp en cocabladeren en het wordt vermalen tot wit poeder (getting it?). Rond de hutjes verbouwen ze die coca. Daarnaast kwamen we erachter dat onze gids handenvol cocabladeren gedurende de dag opkauwt, omdat dit een medicinaal effect heeft. Dit is ook direct de reden dat het verbouwen van cocabladeren in Colombia niet geheel verboden kan worden; het is onderdeel van de cultuur van veel inheemse volkeren, zoals de Tayrona. Dus ik heb samen met een reisgenoot ook maar eens zo’n blad van de boom getrokken en ben erop gaan kauwen. Niet te vreten natuurlijk. Maar goed, of het aan zijn conditie lag of niet, onze gids rende zo ongeveer de berg op ;)

Zondag 23/12/18 - 22u (ander kamp)
Na de lunch hebben we besloten toch direct door te lopen naar de lost city, een van de heilige plekken van de Tayrona. Eigenlijk hadden we na die 5 uur lopen en met het bereiken van het slaapkamp van vandaag geen middagprogramma, maar Angie stelde dit voor, omdat er geen andere mensen in de lost city zouden zijn aan het eind van de middag. De meeste mensen lopen daar de volgende ochtend pas heen, aangezien de ochtendwandeling zo zwaar is. Dus nogmaals 2 x 1,5 uur klimmen en dalen en daarbij 1200 treden. Geen gewone treden, nee. Verschillende hoogtes rotsblokken en best glad ook. De lost city was prachtig. Je zit midden in het Colombiaanse regenwoud en bovenop een van de bergen, dus het uitzicht is spectaculair. De lost city is 1 van de heilige plekken van de Tayrona volkeren. Alleen de mamu’s, de mannelijke stamhoofden, houden daar hun ceremonies en dit doen ze al eeuwen. In de lost city liggen ook enorme keien met daarop ‘landkaarten’ ingegraveerd. Niemand kan ze lezen, behalve de mamu’s ook het gewone inheemse volk niet. Deze kaarten wijzen de locatie van meerdere van zulke heilige plekken aan. Naar het schijnt is pas 10% van deze heilige plekken door antropologen ontdekt. De andere 90% is zo diep verscholen in de Colombiaanse jungle, dat men het niet kan vinden. De Tayrona volkeren hebben een aantal jaar geleden dan ook zelf besloten in contact te komen met de Colombiaanse regering (hiervoor hebben ze eerst Spaans moeten leren), om met hen te spreken over verschillende onderwerpen. Een van die onderwerpen was het verdrag dat gesloten is tussen onder andere de FARC en de regering, want ook de FARC en andere paramilitaire groepen opereerden hier tot 2 jaar geleden. De Tayrona volkeren hadden hier last van, omdat ze hun land afnamen en antropologen die de jungle wilden ontdekken werden regelmatig ontvoerd. Na het sluiten van dat verdrag werd deze omgeving veiliger en samen met de regering hebben de Tayrona volkeren besloten een klein deel van hun cultuur openbaar te maken. De Wiwastam beschouwt zichzelf het meest ‘vooraanstaande’ volk van de 4 en alleen zij ontvangen toeristen. Per dag zijn er ongeveer 200 toeristen in dit gehele gebied dat je beslaat met 5 dagen. In totaal bestaan de 4 stammen samen uit ongeveer 100.000 mensen. Dit houdt nu dus in dat wij na 5 volle dagen lopen met een lokale gids in staat zijn een minuscuul deel van de kampen en heilige plaatsen te zien. Het overige deel is dus nog niet ontdekt (ook door de Colombiaanse regering niet!) en zal waarschijnlijk ook nooit ontdekt worden. Mocht het verdrag met de FARC misgaan of mochten de volkeren op de een of andere manier gevaar lopen, zullen ze het ontdekte gebied verlaten en zich terugtrekken naar het overige deel van hun terrein. Dat wij dit hebben mogen zien, is dan ook echt heel speciaal, want vrijwel niemand is in staat deze tocht af te leggen en de hoeveelheid toeristen wordt dus ook gereguleerd. Met de lost city tour erbij hebben wij vandaag dus 8u lang gelopen (9,5u met pauzes erbij), dus laten we zeggen dat iedereen behoorlijk moe is. Ons eten wordt door 2 koks op ezeltjes (over dezelfde route!) vervoerd en deze koks koken 3x per dag voor ons op de middagrustplaatsen of in het kamp. Het eten is ontzettend goed, maar we krijgen dus ook 3 warme maaltijden per dag, omdat dit zoveel energie kost. Natuurlijk is zelfs een relatief grote portie voor mij te weinig, dus samen met de 2 jongens van de groep eet ik alle overgebleven stukken vlees en vis op, mijn spieren hebben het hard nodig.

Maandag 24/12/18 - 4.30u (ander kamp)
Afgelopen nacht in een hangmat geslapen. Ofja, het is nog nacht en ik lig dit ook te typen terwijl ik nog in de hangmat lig. Slapen is namelijk ontiegelijk ruk in een hangmat. Ten eerste lig je in de open lucht, dus aan mijn voorkant is er een rivier en onder mij is klei. Mijn spullen staan in mijn tas op een houten tafel, samen met de spullen van mijn groep. Ik heb zojuist mijn telefoon uit mijn lakenzak ter hoogte van mijn voeten op moeten vissen en verder ben ik op geen enkele manier in staat te bewegen in dit ding. Omdat de kou door de hangmat vanaf de onderkant optrekt, zijn al mijn spieren in mijn rug en benen stijf, dus dat wordt een feest vandaag. Gisterochtend had ik geen last van spierpijn en gisteravond ben ik nog even gaan rekken en strekken, maar 2 volle dagen lopen en dan eindigen in een hangmat als een verkreukelde oorwurm is natuurlijk recept voor ellende. Ik ga zo eens bedenken hoe ik uit dit ding ga komen zonder om te kieperen, want om 7u stipt staat ons ontbijt klaar. Vandaag lopen we de ochtendwandeling van gisterochtend weer terug, richting Wiwacamp. Dus wederom 5 uur lang lopen, alleen dit keer alles dalen. Mijn gewrichten verheugen zich er nu al op! Maar goed, verder nog steeds geen vuiltje aan de lucht, ik vind het vooral heel leuk.

Maandag 24/12/18 - 17u (Wiwacamp)
De ochtendwandeling was dus vooral naar beneden, maar verder was het prima te doen. Een van de meisjes van onze groep is jammer genoeg gevallen, dus er moest een ezel aangerukt worden om haar te helpen. Ze heeft blijkbaar 5 maanden geleden een knieoperatie gehad en het feit dat ze het al 3 dagen gered heeft, is omdat ze eigenlijk superfit is, maar het was wachten op ellende natuurlijk. Daarom duurde onze eerste pauze wat langer, maar rond 13u zijn we weer aangekomen bij het kamp waar we de eerste nacht geslapen hebben. Dus een totaal van 4 / 5 uur lopen. Na de lunch kon je naar de waterval en dat hebben we met 6 anderen gedaan. Het was ‘maar’ 15 minuten lopen, maar inmiddels is het een heel werkje om je sokken en schoenen weer aan te krijgen. Ten eerste moet je op zoek naar schone sokken. En met schoon bedoel ik droog, want alles ruikt naar dood paard. Droge spullen zijn hier ook heilig, maar lastig. ‘s nachts wordt alles nat, dus je moet dingen overdag drogen in de zon. Je kan spullen aan je tas hangen, maar dat wordt weer stoffig tijdens het lopen en daarbij is het uithangen van je broek, sokken en ondergoed een beetje een maf gezicht. Dus je leert de pauzes te gebruiken om je spullen zsm op te hangen en ze niet te vergeten als je een half uur later weer vertrekt. Nadat je droge sokken hebt gevonden, moet je je blaren intapen, zonnebrand en daar overheen insectenspray opdoen, je water vullen en je rugzak ophijsen. Kortom, het is wat. Maar 15 minuten lopen is een eitje en de waterval was heel mooi. Daarbij kon ik mijn haar even wassen, wat ook wel fijn was. Na de waterval snel douchen in de - wat ik noem - koeienschuur en door naar het kampvuur met zelfgemaakte popcorn. Daar vertelde onze gids meer over hun cultuur, maar daarover later meer. Omdat het kerstavond is, kregen we een speciaal diner: rijst met frietjes! Beetje rare combi, maar who cares. Ook kregen we er zelfs een glaasje wijn bij, terwijl ze hier geen wijn hebben, dus die wijn is dat hele eind met ons mee vervoerd!

Maandag 24/12/18 - 22u (Wiwacamp)
Goddank lig ik in een bed in plaats van in een hangmat. En dit bed mag dan bestaan uit twee plankjes met daarop een doorgezakt matras en ruiken naar natte hond, je grenzen worden wat vager na een paar dagen en ik ben al blij dat ik lig en mag slapen. Morgen mogen we uitslapen, dus we worden om 7.30u aan het ontbijt verwacht haha.

Dinsdag 25/12/18 - 6.44u (Wiwacamp)
Als je maar moe genoeg bent, kan je blijkbaar overal slapen. Heb vannacht voor het eerst meer dan 8 uur geslapen.

Dinsdag 25/12/18 - 15.30u (laatste kamp)
Er was ons verteld dat we vandaag 5 uur zouden moeten lopen, vrijwel alleen maar stijl omhoog klimmen. Inmiddels heb ik blaren tussen al mijn tenen en is het vel van mijn hielen, maar het klimmen is zo zwaar dat je dat niet eens meer voelt. Na pakweg 3,5 uur bereikten we ons kamp al, omdat we niet gestopt zijn om te pauzeren. Ik was er zo op ingesteld 5 uur te moeten lopen, dat ik even moest wennen aan het idee dat we er al zijn. Inmiddels ben je gewend aan het ritme van direct uitkleden, alles te drogen hangen voor morgen, douchen onder een koude tuinslangkraan en lange mouwen aantrekken tegen de muggen. Omdat we gisteravond en vanochtend vragen hebben mogen stellen aan onze wiwagids, weten we heel wat meer over deze cultuur. Ik vind het razend interessant en ik wil jullie er niet te veel mee vermoeien, maar omdat er over dit volk zo weinig bekend is en het niet op internet op te zoeken valt, toch even wat fun facts. De Tayrona volkeren proberen in harmonie met de natuur te leven, ze hebben daarom niet of nauwelijks technologie en leven hun leven zo simpel mogelijk. Als ze iets gebruiken uit de natuur, moeten ze iets anders teruggeven aan de natuur. Blijkbaar ontstaan er vrijwel nooit conflicten onderling, maar als die ontstaan wordt dat collectief opgelost door te praten met de stamhoofden. Mannen en vrouwen zijn gelijk en er is geen speciale taakverdeling. Men probeert zoveel mogelijk binnen hun eigen volk te trouwen, maar dat hoeft niet. Eigenlijk accepteren ze alle vormen van relaties, maar volgens onze gids komt bijvoorbeeld een homorelatie niet voor, omdat deze mensen vooral een spirituele verbintenis aangaan. Men gelooft hier namelijk in balans, dus bij de zon hoort de maan en bij een man hoort een vrouw, dit zien zij dus los van enige seksuele aantrekkingskracht. Als een jongen denkt dat een bepaald meisje bij hem past, gaat hij eerst een jaar lang bij haar familie werken. In dat jaar spreekt hij niet met het meisje, hij leert alleen door toekijken hoe zij met haar familie omgaat en trekt daaruit de conclusie of ze al dan niet bij elkaar passen (en vice versa, dit geldt ook voor het meisje). Na een jaar gaan ze met elkaar praten en daarna besluiten ze of ze hun leven samen willen delen.

Woensdag 26/12/18 - 4.50u (laatste kamp)
Ik ben zo klaar met niet of nauwelijks slapen. Ontbijt staat over een half uur klaar en om 6u moeten we weer paraat staan om aan te lopen. Nog maar 5 uur hiken te gaan en 2 uur met een jeep, dan zijn we eindelijk weer in de bewoonde wereld. Laatste dag!

Woensdag 26/12/18 - 13.15u (laatste kamp)
Na nog eens 5 uur lopen eindelijk aangekomen bij onze laatste locatie. Iedereen was er vandaag wel klaar mee. Het pad was behoorlijk vervelend, aangezien het vaak vlak langs een afgrond liep. Natuurlijk hebben we nu het meisje die op een ezel zit en nog een meisje met een diepe snijwond, maar verder is iedereen ook kapot. Blaren overal, pijnlijke knieën en enkels en spierpijn. Kortom, blij dat we er zijn. Of we het nog een keer zouden doen? Natuurlijk! Maar nu even niet. Ik kan niet wachten deze kleding uit te trekken en me eindelijk eens fatsoenlijk te douchen, dat is toch ruim 5 dagen geleden. Zo nog even bekijken hoe de stamvrouwen hier hun kleding weven, dan nog 2 uur met een jeep de jungle uit, terug naar Santa Marta.