Otawalo & Quito (Ecuador)

Zondag 08/01/19 (Otavalo, Equador)
Vanwege dit oponthoud hebben we er ongeveer 12 uur over gedaan om van Pasto, Colombia naar Otavalo, Equador te komen. Daar eenmaal aangekomen wilde iedereen vooral die ranzige kleding in de was doen (verf, carnaval), eten en slapen.

Maandag 09/01/19 (Otavalo, Reis, Quito)
Eindelijk eens een keer een ochtend niet om 5u op hoeven staan. Het plan was om rond 12u in de middag naar Quito te reizen met de bus, dus we kregen een ochtend vrij. Otavalo staat bekend om haar vele markten waar je vrijwel alles kan kopen, maar vooral handwerkdingen. Dus geweven tassen, hangmatten, kleding, etc. Nu heb ik me gruwelijk ingehouden, maar mensen, ik ben zo gelukkig met mijn nieuwe - en enorme - weekendtas, 3 portemonnee’s en een lint voor mijn badjas (lang verhaal, maar ik wilde iets waardoor ik mijn badjas kan herkennen in de sauna). Nadat ik mijn winkeldrang gestild had, gingen we op weg naar Quito.
Angie komt zelf uit quito, dus ze heeft ons direct een korte tour gegeven. Ondanks het weer. Want jullie denken vast dat wij nog steeds met onze snuiten in de zon liggen, maar niets is minder waar. Het is hier 13 graden en het regent. De hele week. We zijn begonnen in Cartagena, Colombia met 35 graden en eindigen met oudhollands druilweer. Maar goed, dat mag de pret niet drukken, dus een rondleiding gehad door een deel van het historische gedeelte van deze enorme stad.
Dit was ook direct onze laatste avond met de groep. Nog een laatste keer samen gegeten en van een groot deel van de mensen afscheid genomen. Vanaf nu zijn we nog een paar dagen met z’n 2’en. Hoewel we niet echt met z’n 2 zijn, want een stuk of 4 andere mensen van de groep blijven ook langer in Quito en daar gaan we nog een paar dagen wat mee doen.

Dinsdag 10/01/19 (Quito)
Er stond nog 1 ding op ons verlanglijstje hier en dat was het beklimmen van de vulkaan Cotopaxi. Deze vulkaan is met 5800 meter de hoogste actieve vulkaan ter wereld. In 2015 is deze vulkaan voor het laatst uitgebarsten, maar dit was een kleine uitbarsting zonder ernstige gevolgen. Wel is het national parc, wat om de vulkaan ligt, toen 4 maanden gesloten geweest en kon men de vulkaan niet op. In 1879 heeft de vulkaan echt schade toegebracht aan de omliggende dorpen, maar men leeft er nu dus al jaren in harmonie mee. Helemaal naar de top van de vulkaan klimmen is onmogelijk (voor ons), omdat de laatste 800 meter bestaan uit een gletsjer met sneeuw. Vanaf Quito, wat al op 2800 meter hoogte ligt, reden we met een busje naar de rand van de vulkaan. Met dit busje zijn we tot 4500 meter hoogte geklommen. Zelfs in Quito zelf hebben sommige mensen al last van hoogteziekte (hartkloppingen, kortademigheid, etc.), maar na het snelle stijgen tot 4500 meter kan je die verschijnselen zeker voelen. Vanaf 4500 meter zijn we met de benenwagen geklommen tot 4800 meter. Waren we voorbereid op hoogteziekte? Matig. Waren we voorbereid op kou? Niet echt, we dachten dat het wel los zou lopen met een vestje en regenjas. Echter had het afgelopen nacht gesneeuwd en begonnen we op 4500 meter dus al in een paar centimeter sneeuw. Op 4800 meter was een pauzehutje waar je even bij kon komen en chocolademelk of cocathee kon bestellen. Ter hoogte van de pauzeplaats stonden we al in zo’n 5 cm sneeuw en was er geen stromend water meer. We kregen van onze gids de optie door te klimmen tot de rand van de gletsjer, op zo’n 5000 meter. Na wat getwijfeld toch maar besloten dat te doen. Totaal onvoorbereid, zonder muts of handschoenen, op hikeschoenen die bedoeld waren voor de jungle met 35 graden. Dat laatste stuk was de lucht zo ijl dat je niet echt meer kon ademhalen. We moesten elke 10 meter stoppen om te rusten en ik zag vrijwel constant sterretjes door het zuurstofgebrek. Maar we hebben het gered! Geklommen tot 5023 meter! Weer een activiteit afgetikt..

Woensdag 09/01/19 (Quito)
We zijn klaar met alle activiteiten, dus we hebben voor vandaag een Spa-dag ingelast. Massages, facial, pedicure, de hele mikmak. Kost ook geen drol, dus dat scheelt. Het was wel een hele belevenis, want voor je het weet lig je in zo’n achterafhokje achter een gordijntje. Maar goed, dat mag de pret niet drukken en daarbij zijn we met z’n tweeën, dus het is al gauw goed. Hoewel onze masseuse nauwelijks Engels sprak, kwamen we erachter dat het een heel lief meisje uit Venezuela is. Ze is gevlucht voor de politieke situatie daar (zie uitleg in voorgaand verslag) en probeert hier geld te verdienen voor haar familie. Ze vertelde dat ze heel graag terug wil naar Venezuela, omdat de meeste Ecuadorianen haar met de nek aankijken, maar dat helaas niet kan. Terwijl wij in haar ‘salon’ aanwezig waren, kwam ze er blijkbaar achter dat de huidige dictator van Venezuela, Maduro, herkozen is tot 2025. De ontreddering op haar gezicht was echt schrijnend.
Voor het overige was mijn dag niet top, ik werd ziek van de koffie en heb de rest van de dag in bed gelegen. Hoort erbij.

Donderdag 10/01/19 (Quito)
Werd wonderbaarlijk genoeg redelijk fit wakker, dus blijkbaar heeft mijn lichaam de slechte koffie verwerkt. Vandaag staat het beklimmen van de basiliek en het bezoeken van de evenaar op de planning.
De trapjes naar de hoogste toren van de basiliek waren gammel, het uitzicht was prima, maar zo ver als je kan kijken zie je de stad. Ingrid en ik hebben al eerder geconcludeerd dat we niet van steden houden, dus ook dit uitzicht vinden we matig. De evenaar was wel grappig, het idee dat je op het midden van de wereld staat is leuk.

Vrijdag 11/01/19 (Quito)
Laatste dag vandaag. Hebben alleen het plan met de teleferico - een soort van kabelbaanlift - boven de stad te gaan hangen. Dit doen we met nog een aantal overgebleven ex-groepsgenoten, net als lunchen en dineren. Daarna vroeg naar bed, want morgenvroeg om half 6 begint onze terugreis. Zondag zetten we weer voet op Nederlandse bodem.

Dit is dan ook het laatste verslag, ik hoop dat jullie het leuk vonden, hoewel het meer als notitie voor onszelf geschreven was. Wij zijn blij dat we deze reis gemaakt hebben, want Colombia heeft alles. Grote steden, stranden, historie, hitte, jungle, woestijn en zelfs besneeuwde vulkanen (oké, dat was Equador, maar goed). We hebben in een maand zoveel diversiteit gezien en hoewel we in het begin zelfs een beetje opzagen tegen de jungletour van 5 dagen, denk ik dat - zeker als ik voor mezelf spreek, maar ik denk ook voor Ingrid - de 5 dagen in de jungle de meest toffe ervaring was van alles. Nouja, naast het paragliden boven Medellin, het slapen in de woestijn met een kater, etc. ;) Nu wordt het dus tijd te gaan sparen voor de volgende bestemming.

De groeten! Xx